Het verdrag inzake klimaatverandering bepaalt een globaal kader voor intergouvernementele inspanningen die de uitdagingen, gesteld door klimaatverandering, aanpakken. Het erkent het feit dat het klimaatsysteem een gedeelde bron is, waarvan de stabiliteit aangetast kan worden door industriële en andere emissies van koolstofdioxide en andere broeikasgassen. Het verdrag geniet een nagenoeg universeel lidmaatschap, met 191 landen die het ratificeerden.
Krachtens het verdrag,
Het verdrag werd op 21 maart 1994 van kracht.
Bron:
UNFCCC
Het Protocol van Kyoto deelt de doelstellingen, principes en regels van het verdrag, maar verstrengt aanmerkelijk het verdrag, door de partijen, opgenomen in bijlage I te verplichten tot individuele, wettelijk bindende doelstellingen om hun broeikasgasemissies te beperken of te verminderen. Alleen de partijen van het verdrag die eveneens toetraden tot het protocol (dat betekent door het te ratificeren, te aanvaarden, goed te keuren of ertoe toe te treden) zullen gebonden worden door de verplichtingen van het protocol. Tot dusver hebben 175 partijen het protocol geratificeerd. Van deze landen worden er 36 en die van de EEG (de vroegere naam van Europese Gemeenschap) verzocht hun broeikasgasemissies te verlagen tot beneden de niveaus die voor elk van hen in het verdrag werden vastgelegd . De individuele doelstellingen (…) komen samen uit op een totale vermindering van broeikasgasemissies van ten minste 5% ten opzichte van het niveau van 1990 voor de verbintenisperiode 2008-2012.
Het Protocol van Kyoto werd van kracht op 16 februari 2005.
Bron:
UNFCCC
English: United Nations Framework Convention on Climate Change
Français: Convention-cadre des Nations Unies sur les changements climatiques